Magulu a ana ndi thengo

Bunches of children and a little piece of wilderness

Week 8 alweer, de tijd vliegt! Voordat ik begin nog even een opmerking over de foto's. Om alle foto's te bekijken kun je onderaan naar het linkje 'ga naar het overzicht' gaan of in de linkerkolom naar 'foto's'. Onderaan deze pagina wordt namelijk steeds slechts een deel van de foto's weergegeven.

Deze week was het eindelijk zover: aan de slag op Labour ward... waar dagelijks gemiddeld 20 vrouwen bevallen, soms in zo'n vlot tempo dat het hoofdje al geboren is voor de midwife gearriveerd is. Voor ons dus genoeg baby'tjes om op te vangen en genoeg kansen om zelf te assisteren bij een bevalling! Niet iets dat snel gaat vervelen, ook omdat er elke dag wel weer bijzonderheden zijn. Zo kwam er maandag opeens een moeder binnengewandeld die net op straat was bevallen van een tweeling. De zusjes zaten natuurlijk onder het zand en de navelstrengen waren afgebonden met een stukje doek, maar verder maakten ze het gelukkig prima.
Het grote aantal bevallingen op deze kleine afdeling brengt natuurlijk wel wat problemen met zich mee. Eén daarvan is bijvoorbeeld het gebrek aan ruimte waardoor er geen bezoekers mogen komen op de afdeling. Veel te jonge meisjes (gister een meisje van 14 jaar) moeten dus zonder ook maar enige steun bevallen. Een ander probleem is dat de voorraad bloed al weken op is, dramatisch voor alle jonge moeders die te veel bloed verliezen (en natuurlijk voor de kindjes met malaria die een bloedtransfusie nodig hebben). In ieder geval is er geen gebrek aan ervaring op Labour ward dus met wat creativiteit komen ze een heel eind en verrichten ze daar prachtig werk.
Een stage obstetrie is natuurlijk niet compleet zonder het bijwonen van een keizersnede. Uiteraard gebeurt deze procedure hier wat minder subtiel dan in Nederland, maar gelukkig had de student duidelijk vaker dergelijke operaties uitgevoerd en verliep het een stuk professioneler dan de circumcisie van een paar weken geleden. ;)

Voor ons project bij SEEED zijn we nog druk bezig met het interviewen van jonge meisjes, dorpsoudsten en gezondheidsmedewerkers in de dorpen. De resultaten zal ik in mijn volgende weblog bespreken maar één ding is alvast duidelijk: de mate van kennis en de aard van de opvattingen met betrekking tot anticonceptie en family planning zijn op z'n zachtst gezegd bijzonder opmerkelijk...

In onze vrije tijd hebben we natuurlijk ook niet stilgezeten. Dit keer stond er een weekendje Zomba op de planning. Zomba is de voormalige hoofdstad van Malawi en ligt midden in een prachtige, groene vallei, een minibusritje van 3 uur van Mangochi vandaan.
Op een onoplettend moment in de overvolle minibus is mijn portemonnee meegenomen door de passagier naast mij. Uiteraard bewaar ik het overgrote deel van mijn geldvoorraad altijd op onbereikbare plaatsen dus het wisselgeld in de portemonnee had slechts een waarde van 1,50 euro. Gezien dieven die op heterdaad betrapt worden hier bepaald niet zachtzinnig worden aangepakt ben ik achteraf maar al te blij dat ik het niet gemerkt heb. Als de politie te laat komt wordt een dief regelmatig in elkaar geslagen door omstanders, soms zelfs doodgeslagen. Dan verlies ik toch liever mijn 1,50 euro!
Na een nachtje in een luxe lodge in Zomba zijn we vroeg opgestaan om een stevige bergwandeling te maken van 7,5 uur in de brandende zon. Vergezeld door een gids, bepakt met onze zware rugzakken en gewapend met veel water en een lading verse frambozen en aardbeien gingen we op pad. Onze weg voerde ons omhoog over een dichtbegroeid pad (the potato path), dwars door de wildernis naar de top van Zomba Mountain, en terug langs watervallen en bergmeertjes en zelfs nog een echt stukje tropisch regenwoud vol met vreemde insecten, vogels en apen. Echt fantastisch! Ter afsluiting van de mooie dag konden we lekker 'ontspannen' tijdens onze rit naar de stad in een pick-up truck vol kinderen onder het genot van luid koorgezang.

Het weekend daarop zijn we, op uitnodiging van de directrice, naar 'Open Arms' geweest, een weeshuis voor kinderen tot 3 jaar. Daar aangekomen konden we meteen aan het werk: kinderen de fles geven, luiers verschonen, wassen en schoonmaken. Met 35 peuters en baby's is er altijd wat te doen! De kinderen vonden het geweldig om even met ons te spelen, te knuffelen, op ons te klauteren en liedjes te zingen. Super leuk natuurlijk en we kwamen dan ook vermoeid, (onder de spuug, melk en plas) maar met een brede glimlach op ons gezicht terug in ons hostel.

We zijn in ons hostel bepaald niet eenzaam. We hebben kennisgemaakt met drie vrolijke mannen die hier voor een onderzoek aan het werk zijn: Harry, Ben en Thomas. Het liefst praten ze de hele avond met ons over 'rare concepten' als: sneeuw, zomer- en wintertijd, parkeergarages, bureaucratie, meerdere partijen in één kabinet en het leven van westerse vrouwen. Natuurlijk hebben ze ons geit en chambo laten eten en wij konden het op onze beurt niet laten hen hutspot en stroopwafels voor te zetten. (Ben: "I need to find myself a Dutch wife who can cook 'utspat' for me"). We spelen ook een hoop spelletjes, zoals mens-erger-je-niet, Jungle Speed en Bawo (een strategisch spel dat door vele Malawiërs fanatiek wordt gespeeld en nog wel wat oefening van onze kant vergt).
Als de mannen te druk zijn kunnen we altijd een praatje maken met de schoonmakers en bewakers in het hostel. We hebben ze laatst verrast met twee nieuwe ervaringen: film kijken en chocola eten. Dit zijn toch echt wel zaken die je in je leven niet mag missen vonden wij! ;)

Al onze Malawische vrienden zijn op het moment vol spanning aan het wachten op de uitslag van de verkiezingen. Op wat rellen in de grote stad na, verlopen de verkiezingen tot nu toe rustig. De definitieve uitslag wordt echter al een week uitgesteld omdat de huidige president het niet helemaal eens is met de resultaten en dus een hertelling wil.
Verbeterpuntjes zijn er sowieso al wel. De volgende keer kunnen ze de verkiezingen bijvoorbeeld misschien toch beter in het droge seizoen organiseren. In het regenseizoen zijn sommige bruggen weggespoeld en wegen ondergelopen waardoor enkele dorpen gewoon onbereikbaar zijn. Niet echt handig.

Afgelopen weekend waren we in Liwonde National Park. (Want wat is een reis naar Afrika zonder safari?) Het hutje waar we de nacht doorbrachten was spotgoedkoop en paste perfect in een weekendje outdoor. Tijdens onze bootsafari over Shire River hebben we talloze olifanten en mooie vogels gezien. De nijlpaarden waren wat cameraschuw, maar er leven er zó veel bij deze rivier dat het niet anders kon dan dat er wel enkele hun kop boven water staken naast onze boot.
De autosafari de volgende dag was echter nog veel leuker. We hadden namelijk twee Amerikanen ontmoet, Ryan en Lloyd, die nog wel een plekje over hadden voor ons in het kleine autootje, waarmee zij het park in zouden gaan. Het leek ons een stuk gezelliger met z'n vieren te gaan, het zou een hoop geld schelen en we waren wel in voor een uitdaging. Nou, die hebben we wel gekregen! Voor elk obstakel op de weg moesten we de auto uit (oppassen voor onrustige olifanten dus) om te duwen of om stenen te verplaatsen. Het autootje was namelijk (zoals verwacht) veel te laag en te klein voor een weg door de wildernis. Het leek er een paar keer echt op dat we het niet zouden redden en om moesten keren, maar met een hoop spierkracht en optimisme zijn we uiteindelijk het hele park doorgekomen. Een prachtige safari-ervaring natuurlijk! Zoals je op de foto's kunt zien hebben we redelijk wat van de aanwezige dieren kunnen spotten: impala's, waterbokken, bavianen, wrattenzwijnen, krokodillen (van iets te dichtbij) en zelfs een leguaan. De vele tseetseevliegen waren weer wat minder welkom. Minstens zo interessant als de dieren waren de bijzondere bomen en de mooie zonsondergang in het park. Al met al dus een memorabele dag en een geslaagd weekend!

De laatste paar weken in Malawi breken nu echt aan. We zijn in ieder geval nog van plan Blantyre te bezoeken en ik ga natuurlijk nog een paar dagen naar Zambia om mijn vrienden in Nyanje weer te zien! Dus nog één reisverslag te gaan. (Ik post 'm waarschijnlijk op 1 juli, de avond voor vertrek naar Nederland.)
Tot snel, ofwel: tionana pompano!

Liefs, Willeke

PS Wekenlang was het hier 36 graden in de schaduw, maar de winter is eindelijk begonnen! 26 graden vind ik toch een stuk beter uit te houden. ;)