De reis en de eerste dagen
Blijf op de hoogte en volg Willeke
08 April 2014 | Malawi, Mangochi
Daar zit ik dan, onder m'n klamboe, in onze kamer in het hostel op het terrein van het Mangochi District Hospital, in het stadje Mangochi, in Malawi. Even tijd maken voor het eerste (en daarmee meestal ook het meest uitgebreide) verhaal en wat foto's uploaden om jullie een beetje een indruk te geven van waar Martine en ik op het moment leven :)
Het was een hele reis om hier te komen. Na drie vluchten van samen ongeveer 12 uur kwamen we donderdagmiddag aan op het (mini-)vliegveldje van Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. Ons hostel in Lilongwe, Mabuya Camp, bood echt precies wat we nodig hadden: een klein (sprookjesachtig) hutje om in te slapen en een zwembad om in af te koelen. De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken want we hadden nog een reis te gaan van 6 uur in the big bus naar Mangochi.
Een busreis in Malawi is een heel avontuur op zich. Enkele dingen die goed zijn om te weten:
- De bus gaat niet weg voor hij echt vol zit. En nee, vol betekent niet gewoon dat alle stoelen bezet zijn, vol betekent dat er letterlijk geen mens of tas meer in de bus past (wiskundig gezien zeg maar)
- De bus stopt overal waar er dan ook maar mensen willen in- of uitstappen (en natuurlijk voor overstekende geiten)
- Bij een busstop komen er standaard een heleboel verkopers op de bus af om vervolgens hun producten (snacks, tassen, tomaten, aardappels etc.) aan te bieden voor de busraampjes en luidkeels te onderhandelen met de mensen in de bus
- Door de zon, de vele stops en de grote hoeveelheid mensen in de bus loopt de temperatuur in de bus behoorlijk op...
Licht gedehydrateerd kwamen we aan in Mangochi, waar we vervolgens met een fietstaxi (incl koffer) naar het ziekenhuis zijn gereden.
De busreis is overigens zeker de moeite waard, zowel in de bus als buiten de bus valt er meteen een hoop te leren over de bijzondere aspecten van het dagelijks leven van een Malawiër. En je kunt natuurlijk het uitzicht bewonderen: kleine bergjes, veel gras en struiken en regelmatig kleine dorpjes aan de kant van de weg. En de busreis van 6 uur kost slechts 6 euro (3.000 Malawian Kwacha).
De vrouw die ons zou ontvangen in Mangochi bleek met zwangerschapsverlof te zijn dus toen wij aankwamen bij het ziekenhuis was dat voor de schoonmakers in het hostel even een verrassing. Maar we kregen gewoon een kamer toegewezen en nadat we deze kakkerlakvrij hadden gemaakt hebben we daar heerlijk geslapen.
De eerste dagen in Mangochi zijn we vooral bezig geweest met het stadje verkennen en de mogelijkheden onderzoeken wat betreft eten.
Als we hier over straat lopen vallen we behoorlijk op. Er wordt dan ook van alles naar ons geroepen (sistah, how are you? (mulibwanje), muzungu (white people), maar ook dingen als 'sugar', 'sweetie' en 'girlfriend'). De meeste mensen kijken echter alleen om, of lachen vrolijk, zwaaien of willen op de foto gezet worden. Kinderen rennen soms achter ons aan en laten graag hun beste Engels horen. Erg leuk, maar even groenten en fruit halen op de markt kost daarom wel wat extra energie.
De eerste dagen moesten we ook behoorlijk wennen aan de hitte. Het regenseizoen is net afgelopen dus het is hier nu weer 30 graden (in de schaduw). Gelukkig gaan we binnenkort richting winter dus dan zijn de middagen buiten vast wat beter vol te houden. Voor nu zijn de koude douches nog even heerlijk ;)
Als we geen zin hebben om te koken kunnen we heerlijk uit eten bij een lodge aan de rivier, waar ze in ieder geval kip met nsima hebben (thick porridge, belangrijkste maaltijd hier). De menukaart staat vol met andere lekkere dingen maar zoals de ijssalon hier wel eens 'out of ice' is, is het restaurant wel eens 'out of pasta' and 'out of beef'. We hebben in de rivier trouwens nog geen krokodil kunnen spotten maar ze schijnen er wel te zitten, dus ik ben benieuwd!
Zondag werden we hartelijk welkom geheten door onze begeleider van onze sociale stage: mr. Aggrey, een ontzettend vriendelijke, enthousiaste man. Hij heeft ons uitgebreid verteld over alle projecten die SEEED organiseert ter bevordering van de community health of Mangochi. Voorbeelden zijn: het onderzoeken waarom klamboes die uitgedeeld worden niet worden opgehangen (handig om mee te vissen), waarom mensen het gezuiverde water niet drinken (vieze bijsmaak), hoe therapietrouw patiënten nu eigenlijk zijn na ontslag en wat er gedaan kan worden om moeders met HIV te helpen die zich zorgen maken om de toekomst van hun kinderen.
Over de projecten waar wij aan mee gaan werken vertel ik in een volgend verhaal meer, maar deze zullen vooral gericht zijn op reproductive health.
Vandaag was onze eerste werkdag in het ziekenhuis. De dag begon met een overdracht waarin de nachtverpleegkundigen vertelden welke patiënten zijn overleden en wie er nieuw zijn opgenomen. Daarna hebben wij samen met twee clinical officers de visite gelopen op de kinderafdeling. Dat gaat wel even anders dan in Nederland natuurlijk.
Op de kinderafdeling liggen nu zo'n 50 kinderen, 2 per bedje. Bijna elk kind is opgenomen met malaria, regelmatig met een zeer ernstige vorm (cerebrale malaria). Er is een soort intensive care voor kinderen: de kamer wordt beter in de gaten gehouden en heeft een zuurstofpomp, maar bevat verder geen apparatuur, er is niet eens een bloeddrukmeter aanwezig. De visite bestaat uit het beoordelen van de mate van ziek zijn, soms nog even naar de longen luisteren en daarna het beleid bepalen. Er zijn weinig mogelijkheden om aanvullend onderzoek te doen dus het is ontzettend belangrijk dat er een goede klinische inschatting wordt gemaakt.
Er wordt wel even naar symptomen gevraagd, maar veel communicatie met de (moeder van de) patiënt is er niet. Toch heb ik vandaag weer een heleboel Chichewa geleerd, wat patiënten natuurlijk hilarisch vinden. Helaas spreekt een deel van de patiënten hier ook Yao, dus dat maakt het allemaal wat ingewikkelder.
's Middags werd er een patiëntje opgenomen die was aangevallen door een groot aantal bijen. De bijen zaten zelfs nog in zijn oren en moesten er dus eerst uitgevist worden. De clinical officer wist niet precies wat hij er mee aanmoest, zo vaak komt een dergelijke reactie (angio-oedeem) hier blijkbaar niet voor, dus konden wij mooi helpen door wat tips te geven over de behandeling. Een prima eerst dag dus.
In ieder geval verwachten we een heleboel te kunnen leren in en buiten het ziekenhuis! De volgende keer zal ik jullie vast wat meer kunnen vertellen over onze werkzaamheden en over onze weekendactiviteiten (want we hebben al gehoord dat er zeker genoeg leuke dingen te doen zijn in onze vrije tijd!)
Liefs
PS Op een heel specifieke plek in de tuin hebben we wifi. Luxe hè? Via whatsapp ben ik dus het makkelijkst te bereiken.
Het was een hele reis om hier te komen. Na drie vluchten van samen ongeveer 12 uur kwamen we donderdagmiddag aan op het (mini-)vliegveldje van Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. Ons hostel in Lilongwe, Mabuya Camp, bood echt precies wat we nodig hadden: een klein (sprookjesachtig) hutje om in te slapen en een zwembad om in af te koelen. De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken want we hadden nog een reis te gaan van 6 uur in the big bus naar Mangochi.
Een busreis in Malawi is een heel avontuur op zich. Enkele dingen die goed zijn om te weten:
- De bus gaat niet weg voor hij echt vol zit. En nee, vol betekent niet gewoon dat alle stoelen bezet zijn, vol betekent dat er letterlijk geen mens of tas meer in de bus past (wiskundig gezien zeg maar)
- De bus stopt overal waar er dan ook maar mensen willen in- of uitstappen (en natuurlijk voor overstekende geiten)
- Bij een busstop komen er standaard een heleboel verkopers op de bus af om vervolgens hun producten (snacks, tassen, tomaten, aardappels etc.) aan te bieden voor de busraampjes en luidkeels te onderhandelen met de mensen in de bus
- Door de zon, de vele stops en de grote hoeveelheid mensen in de bus loopt de temperatuur in de bus behoorlijk op...
Licht gedehydrateerd kwamen we aan in Mangochi, waar we vervolgens met een fietstaxi (incl koffer) naar het ziekenhuis zijn gereden.
De busreis is overigens zeker de moeite waard, zowel in de bus als buiten de bus valt er meteen een hoop te leren over de bijzondere aspecten van het dagelijks leven van een Malawiër. En je kunt natuurlijk het uitzicht bewonderen: kleine bergjes, veel gras en struiken en regelmatig kleine dorpjes aan de kant van de weg. En de busreis van 6 uur kost slechts 6 euro (3.000 Malawian Kwacha).
De vrouw die ons zou ontvangen in Mangochi bleek met zwangerschapsverlof te zijn dus toen wij aankwamen bij het ziekenhuis was dat voor de schoonmakers in het hostel even een verrassing. Maar we kregen gewoon een kamer toegewezen en nadat we deze kakkerlakvrij hadden gemaakt hebben we daar heerlijk geslapen.
De eerste dagen in Mangochi zijn we vooral bezig geweest met het stadje verkennen en de mogelijkheden onderzoeken wat betreft eten.
Als we hier over straat lopen vallen we behoorlijk op. Er wordt dan ook van alles naar ons geroepen (sistah, how are you? (mulibwanje), muzungu (white people), maar ook dingen als 'sugar', 'sweetie' en 'girlfriend'). De meeste mensen kijken echter alleen om, of lachen vrolijk, zwaaien of willen op de foto gezet worden. Kinderen rennen soms achter ons aan en laten graag hun beste Engels horen. Erg leuk, maar even groenten en fruit halen op de markt kost daarom wel wat extra energie.
De eerste dagen moesten we ook behoorlijk wennen aan de hitte. Het regenseizoen is net afgelopen dus het is hier nu weer 30 graden (in de schaduw). Gelukkig gaan we binnenkort richting winter dus dan zijn de middagen buiten vast wat beter vol te houden. Voor nu zijn de koude douches nog even heerlijk ;)
Als we geen zin hebben om te koken kunnen we heerlijk uit eten bij een lodge aan de rivier, waar ze in ieder geval kip met nsima hebben (thick porridge, belangrijkste maaltijd hier). De menukaart staat vol met andere lekkere dingen maar zoals de ijssalon hier wel eens 'out of ice' is, is het restaurant wel eens 'out of pasta' and 'out of beef'. We hebben in de rivier trouwens nog geen krokodil kunnen spotten maar ze schijnen er wel te zitten, dus ik ben benieuwd!
Zondag werden we hartelijk welkom geheten door onze begeleider van onze sociale stage: mr. Aggrey, een ontzettend vriendelijke, enthousiaste man. Hij heeft ons uitgebreid verteld over alle projecten die SEEED organiseert ter bevordering van de community health of Mangochi. Voorbeelden zijn: het onderzoeken waarom klamboes die uitgedeeld worden niet worden opgehangen (handig om mee te vissen), waarom mensen het gezuiverde water niet drinken (vieze bijsmaak), hoe therapietrouw patiënten nu eigenlijk zijn na ontslag en wat er gedaan kan worden om moeders met HIV te helpen die zich zorgen maken om de toekomst van hun kinderen.
Over de projecten waar wij aan mee gaan werken vertel ik in een volgend verhaal meer, maar deze zullen vooral gericht zijn op reproductive health.
Vandaag was onze eerste werkdag in het ziekenhuis. De dag begon met een overdracht waarin de nachtverpleegkundigen vertelden welke patiënten zijn overleden en wie er nieuw zijn opgenomen. Daarna hebben wij samen met twee clinical officers de visite gelopen op de kinderafdeling. Dat gaat wel even anders dan in Nederland natuurlijk.
Op de kinderafdeling liggen nu zo'n 50 kinderen, 2 per bedje. Bijna elk kind is opgenomen met malaria, regelmatig met een zeer ernstige vorm (cerebrale malaria). Er is een soort intensive care voor kinderen: de kamer wordt beter in de gaten gehouden en heeft een zuurstofpomp, maar bevat verder geen apparatuur, er is niet eens een bloeddrukmeter aanwezig. De visite bestaat uit het beoordelen van de mate van ziek zijn, soms nog even naar de longen luisteren en daarna het beleid bepalen. Er zijn weinig mogelijkheden om aanvullend onderzoek te doen dus het is ontzettend belangrijk dat er een goede klinische inschatting wordt gemaakt.
Er wordt wel even naar symptomen gevraagd, maar veel communicatie met de (moeder van de) patiënt is er niet. Toch heb ik vandaag weer een heleboel Chichewa geleerd, wat patiënten natuurlijk hilarisch vinden. Helaas spreekt een deel van de patiënten hier ook Yao, dus dat maakt het allemaal wat ingewikkelder.
's Middags werd er een patiëntje opgenomen die was aangevallen door een groot aantal bijen. De bijen zaten zelfs nog in zijn oren en moesten er dus eerst uitgevist worden. De clinical officer wist niet precies wat hij er mee aanmoest, zo vaak komt een dergelijke reactie (angio-oedeem) hier blijkbaar niet voor, dus konden wij mooi helpen door wat tips te geven over de behandeling. Een prima eerst dag dus.
In ieder geval verwachten we een heleboel te kunnen leren in en buiten het ziekenhuis! De volgende keer zal ik jullie vast wat meer kunnen vertellen over onze werkzaamheden en over onze weekendactiviteiten (want we hebben al gehoord dat er zeker genoeg leuke dingen te doen zijn in onze vrije tijd!)
Liefs
PS Op een heel specifieke plek in de tuin hebben we wifi. Luxe hè? Via whatsapp ben ik dus het makkelijkst te bereiken.
-
08 April 2014 - 23:19
Daphna:
Wauw Willeke! Klinkt nu al als een onvergetelijke reis, en je bent er pas een paar dagen ;-) Mooie foto's ook :) Geniet ervan Xx Daph -
08 April 2014 - 23:29
Garrelt:
Wat een andere wereld Willeke! En wat beschrijf je het treffend, echt tof! Wens je heel veel interessante ervaringen toe! -
09 April 2014 - 11:02
Kirsten:
Weer mooi geschreven Willeke en geweldig om te lezen! Heel veel plezier daar!!!! -
09 April 2014 - 12:07
Marieke:
Zusje, veel plezier en veel mooie momenten daar! Ik ben trots op je! Liefs -
09 April 2014 - 17:11
Papa:
What have you aan 'n app as je die nie heb. Gelukkig kan het zo ook. Ik sluit me volledig aan bij je zus en hoop nog veel van dit soort verslagen te lezen. Veel liefs, P.
-
09 April 2014 - 18:58
Maria Van Rijssel:
Willeke wat schrijf je leuk!! heel veel succes. Ik verheug me op het volgende verhaal. Liefs... -
09 April 2014 - 19:32
Marga:
Wat weer een fantastisch verslag, net als dat tijdens een eerdere reis al bleek...... je kwaliteiten liggen duidelijk niet alleen in de medische wereld ;-).
Vooral lekker blijven schrijven want dan kunnen wij tenminste een 'beetje' met je meeleven.
Lieve groetjes ( ook van Pieter ), Marga -
09 April 2014 - 21:46
Sjoerd:
Hi Wil, ik hoop dat de krokodillen nog voldoende gevoed zijn van de in ongenade gevallen politici (een gewoonte in de 90-er jaren). Mangochi een 2e lijns ziekenhuis met zo weinig equipment? Geen gaas voor jullie kamerraam? Dus voor't slapen eerst op muggenjacht (ik had je de knoop in de klamboe moeten leren, iets voor volgende keer)? Liefs -
09 April 2014 - 22:12
Greetje:
Hoi lieverd, heerlijk weer wat van je te horen. Ik moet toch ook maar aan de '"whats app"' geloof ik
Je hebt weer een boeiend verhaal geschreven en ik kijk uit naar je volgend verhaal. Verder heel veel genieten!! Ik ben trots op je!! Dikke kus, mama -
09 April 2014 - 23:32
Michiel P:
Hoi Willeke, fijn dat je 't naar je zin hebt! Brrr, bijen in zijn oren - arm kind!
Wifi en whatsapp, toe maar! Geen flauw idee wat dat is, zal wel iets Afrikaans zijn. Is 't eetbaar?
Jammer dat je niet op feestje van Niels was! Maar ik snap natuurlijk wel waarom. :)
Hartelijke groeten uit Rotterdam! -
09 April 2014 - 23:40
Michiel P:
P.S. Leuke foto's! Dat eerste huisje is net een tent. 't Is toch een beetje of je op de camping bent. ;) -
21 April 2014 - 22:16
Alex:
Hm, fijn dat dit soort dingen door gmail bij mijn spam worden gegooid... Wel prachtig om te zien hoe de westerse kennis over bijen al meteen wat goeds teweeg brengt. Verder natuurlijk altijd leuk om wat te leren daar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
