Een weekje boordevol diversiteit
Blijf op de hoogte en volg Willeke
18 April 2014 | Malawi, Mangochi
Slechts 1 week verder en ik heb alweer zoveel te vertellen.. de nieuwe ervaringen blijven zich maar opstapelen :)
Eerst maar eens wat meer over het ziekenhuis. We hebben op de kinderafdeling een hoop geleerd en veel bijzondere dingen gezien. Een beeld dat ik bijvoorbeeld niet snel zal vergeten is dat van een meisje dat aangevallen was door een slang: haar rechterarm was één grote necrotiserende wond. Anti-gif is helaas te duur dus veel meer dan wondverzorging kon er niet gedaan worden.
De grootste frustratie van deze week voor mij was echter niet het gebrek aan middelen maar het gebrek aan instructies aan de moeders. Moeders blijven bijvoorbeeld proberen hun kinderen te voeden, ook als een kind in een coma ligt vanwege malaria. Het gevolg is regelmatig een fikse longontsteking (aspiratiepneumonie) als directe doodsoorzaak.
Onze eerste ervaring op OK was.. onvergetelijk.. Voor de geïnteresseerden: het betrof een circumcisie i.v.m. phimosis. Het arme jongetje dat de operatie moest ondergaan was doodsbang, naakt en alleen en moest letterlijk de operatiekamer binnengesleept worden. De operatie werd onder plaatselijke verdoving uitgevoerd door een student. Steriliteit was bovendien ver te zoeken. Al met al dus geen prettig gebeuren. We hebben echter goede hoop dat de grotere operaties wat zorgvuldiger verlopen. Martine en ik hebben het jongetje gelukkig wel een beetje kunnen troosten en na afloop kon hij tenminste weer (vol overtuiging) plassen.
*Even voor de duidelijkheid: natuurlijk gebeuren er ook een heleboel dingen juist goed in het ziekenhuis. Zo worden er tijdens de overdracht kritische vragen gesteld, wordt er speciale aandacht besteed aan palliatieve zorg en kunnen ze met weinig middelen echt een hoop bereiken. Het is nu eenmaal makkelijker om te schrijven over verschillen dan over overeenkomsten.
Buiten het ziekenhuis hebben we ons ook geen moment verveeld. Vorige week dinsdagavond zijn we naar een strandcafé geweest met twee Malawiërs van een jaar of 40, die graag met ons wilden praten over onderwijs, gezondheidszorg en politiek. Erg interessant om hun ideeën te horen over de problemen waar Malawi mee te maken heeft. Ook interessant werd het toen hun auto op de terugweg een lekke band kreeg. Daar stonden we dan, in the middle of nowhere, in het donker, met twee Malawische mannen die we niet zo heel lang geleden ontmoet hadden. Om het geheel nog wat op te vrolijken voegden zich ook nog eens twee dronken mannen bij het gezelschap. 'Ze wilden gewoon even helpen met het verwisselen van de band.' Ja ja, dachten wij. Toch is dat precies wat ze gedaan hebben. Opnieuw ondervonden we: Malawi wordt niet voor niets 'the Warm Heart of Africa' genoemd.
Rusten was er de volgende dag niet bij. We zijn samen met een oogarts, KNO-arts en dermatoloog mee geweest op outreach (met de ambulance de dorpjes in de bergen bezoeken om daar hulp te verlenen). Het was weer een hobbelige rit, maar wel met een prachtig uitzicht en we hebben de eerste bavianen gezien.
Zaterdag zijn we naar Lake Malawi geweest met Tuntufye en Alice; twee studenten fysiotherapie die hier ook in het hostel verblijven. Super gezellig natuurlijk, en boeiend om te horen hoe zij hun studentenleven hier leiden. We gingen die kant op met een minibus (welke zo vol zat dat de politie deze staande hield, maar ach, wat smeergeld en we kunnen weer verder).
Op het tropische strand bij een extreem luxe resort konden we heerlijk ontspannen en we hebben nog even gezwommen (waarbij de krokodillengrappen natuurlijk niet mochten ontbreken, een aanval van een krokodil schijnt in Mangochi immers niet zo zeldzaam te zijn).
Op de terugreis konden we lekker uitwaaien, opgepropt in de achterbak van een pick-uptruck met 20 man (maak jezelf zo compact mogelijk en houd je maar goed vast).
Ook maandag zijn we de hele dag op pad geweest. We werden namelijk uitgenodigd om mee te gaan naar een toneelstuk dat zou worden opgevoerd in één van de dorpjes, namens de organisatie 'Together! ACT now!'. Met behulp van het toneelstuk wordt er voorlichting gegeven over HIV/AIDS. Het stuk is bedacht door een 16-jarige jongen uit Alaska, en is geïnspireerd door het verhaal van Charles Dickens over the Three Spirits of Christmas. (www.togetheractnow.org)
Dus, opnieuw achterin de pick-uptruck, maar dit keer met een bende Malawische acteurs die zo hard mogelijk muziek aan het maken waren zodat we al snel een stoet dansende kinderen achter de auto aan hadden.
In het dorp werden Martine en ik overspoeld door zo'n 50-100 kinderen die ons allemaal een handje wilden geven, ons haar wilden aanraken, en op de foto wilden. Bijzonder, maar ook wel uitputtend. Na afloop van het toneelstuk konden mensen zich gratis laten testen op HIV. The Chief of the Village beet het spits af. Ook werd er uiteraard uitgebreid traditioneel gedanst en wij ontkwamen er natuurlijk niet aan even mee te doen ;).
We sloten de week af met het bakken van pannenkoeken, om deze vervolgens te laten proeven door alle schoonmakers, bewakers en studenten in het hostel. Een redelijk geslaagde onderneming vonden we zelf. Komend weekend gaan we kennismaken met de festiviteiten rondom Pasen bij Lake Malawi, ik ben benieuwd!
Bedankt voor alle reacties en veel plezier met de paasdagen!
Liefs, Willeke
Eerst maar eens wat meer over het ziekenhuis. We hebben op de kinderafdeling een hoop geleerd en veel bijzondere dingen gezien. Een beeld dat ik bijvoorbeeld niet snel zal vergeten is dat van een meisje dat aangevallen was door een slang: haar rechterarm was één grote necrotiserende wond. Anti-gif is helaas te duur dus veel meer dan wondverzorging kon er niet gedaan worden.
De grootste frustratie van deze week voor mij was echter niet het gebrek aan middelen maar het gebrek aan instructies aan de moeders. Moeders blijven bijvoorbeeld proberen hun kinderen te voeden, ook als een kind in een coma ligt vanwege malaria. Het gevolg is regelmatig een fikse longontsteking (aspiratiepneumonie) als directe doodsoorzaak.
Onze eerste ervaring op OK was.. onvergetelijk.. Voor de geïnteresseerden: het betrof een circumcisie i.v.m. phimosis. Het arme jongetje dat de operatie moest ondergaan was doodsbang, naakt en alleen en moest letterlijk de operatiekamer binnengesleept worden. De operatie werd onder plaatselijke verdoving uitgevoerd door een student. Steriliteit was bovendien ver te zoeken. Al met al dus geen prettig gebeuren. We hebben echter goede hoop dat de grotere operaties wat zorgvuldiger verlopen. Martine en ik hebben het jongetje gelukkig wel een beetje kunnen troosten en na afloop kon hij tenminste weer (vol overtuiging) plassen.
*Even voor de duidelijkheid: natuurlijk gebeuren er ook een heleboel dingen juist goed in het ziekenhuis. Zo worden er tijdens de overdracht kritische vragen gesteld, wordt er speciale aandacht besteed aan palliatieve zorg en kunnen ze met weinig middelen echt een hoop bereiken. Het is nu eenmaal makkelijker om te schrijven over verschillen dan over overeenkomsten.
Buiten het ziekenhuis hebben we ons ook geen moment verveeld. Vorige week dinsdagavond zijn we naar een strandcafé geweest met twee Malawiërs van een jaar of 40, die graag met ons wilden praten over onderwijs, gezondheidszorg en politiek. Erg interessant om hun ideeën te horen over de problemen waar Malawi mee te maken heeft. Ook interessant werd het toen hun auto op de terugweg een lekke band kreeg. Daar stonden we dan, in the middle of nowhere, in het donker, met twee Malawische mannen die we niet zo heel lang geleden ontmoet hadden. Om het geheel nog wat op te vrolijken voegden zich ook nog eens twee dronken mannen bij het gezelschap. 'Ze wilden gewoon even helpen met het verwisselen van de band.' Ja ja, dachten wij. Toch is dat precies wat ze gedaan hebben. Opnieuw ondervonden we: Malawi wordt niet voor niets 'the Warm Heart of Africa' genoemd.
Rusten was er de volgende dag niet bij. We zijn samen met een oogarts, KNO-arts en dermatoloog mee geweest op outreach (met de ambulance de dorpjes in de bergen bezoeken om daar hulp te verlenen). Het was weer een hobbelige rit, maar wel met een prachtig uitzicht en we hebben de eerste bavianen gezien.
Zaterdag zijn we naar Lake Malawi geweest met Tuntufye en Alice; twee studenten fysiotherapie die hier ook in het hostel verblijven. Super gezellig natuurlijk, en boeiend om te horen hoe zij hun studentenleven hier leiden. We gingen die kant op met een minibus (welke zo vol zat dat de politie deze staande hield, maar ach, wat smeergeld en we kunnen weer verder).
Op het tropische strand bij een extreem luxe resort konden we heerlijk ontspannen en we hebben nog even gezwommen (waarbij de krokodillengrappen natuurlijk niet mochten ontbreken, een aanval van een krokodil schijnt in Mangochi immers niet zo zeldzaam te zijn).
Op de terugreis konden we lekker uitwaaien, opgepropt in de achterbak van een pick-uptruck met 20 man (maak jezelf zo compact mogelijk en houd je maar goed vast).
Ook maandag zijn we de hele dag op pad geweest. We werden namelijk uitgenodigd om mee te gaan naar een toneelstuk dat zou worden opgevoerd in één van de dorpjes, namens de organisatie 'Together! ACT now!'. Met behulp van het toneelstuk wordt er voorlichting gegeven over HIV/AIDS. Het stuk is bedacht door een 16-jarige jongen uit Alaska, en is geïnspireerd door het verhaal van Charles Dickens over the Three Spirits of Christmas. (www.togetheractnow.org)
Dus, opnieuw achterin de pick-uptruck, maar dit keer met een bende Malawische acteurs die zo hard mogelijk muziek aan het maken waren zodat we al snel een stoet dansende kinderen achter de auto aan hadden.
In het dorp werden Martine en ik overspoeld door zo'n 50-100 kinderen die ons allemaal een handje wilden geven, ons haar wilden aanraken, en op de foto wilden. Bijzonder, maar ook wel uitputtend. Na afloop van het toneelstuk konden mensen zich gratis laten testen op HIV. The Chief of the Village beet het spits af. Ook werd er uiteraard uitgebreid traditioneel gedanst en wij ontkwamen er natuurlijk niet aan even mee te doen ;).
We sloten de week af met het bakken van pannenkoeken, om deze vervolgens te laten proeven door alle schoonmakers, bewakers en studenten in het hostel. Een redelijk geslaagde onderneming vonden we zelf. Komend weekend gaan we kennismaken met de festiviteiten rondom Pasen bij Lake Malawi, ik ben benieuwd!
Bedankt voor alle reacties en veel plezier met de paasdagen!
Liefs, Willeke
-
18 April 2014 - 11:07
Sjoerd:
The warm heart of Africa .. maar wel altijd de namen achter laten met wie je waarheen op pad gaat! Hoeveel lokale inkomsten heeft het ziekenhuis / catchment area hoeveel mensen / 2e lijns? Liefs! -
18 April 2014 - 11:26
Greetje:
Fijn om al je verhalen weer te lezen. Jullie maken natuurlijk ook hele schrijnende dingen mee. Wel mooi dat jullie daar ook tijd hebben om te ontspannen en gezellige dingen te doen. Het weekend staat voor de deur: dus heel veel plezier en groetjes aan Martine! Dikke knuffel, mama -
19 April 2014 - 12:22
Mariette:
Heel mooi om al je bijzondere verhalen weer door te mogen lezen! Pas goed op jezelf daar :). -
19 April 2014 - 17:18
Bodil:
Je verveeld je niet zo te horen. Heel wat avonturen in Malawi ;) Leuk om je verhalen te lezen en hopelijk nog heel veel meer avonturen de komende weken! -
21 April 2014 - 22:21
Alex:
Wauw, wat een avonturen. Geweldig om te lezen. Zelfs hoe twee random dronken kerels in the middle of nowhere daadwerkelijk je helpen met je autopech. Nu ben ik toch wel een beetje jaloers.
Laat de mooie verhalen maar komen :) -
28 April 2014 - 15:41
Maria:
Heel boeiend!! En ook leerzaam. Ik hang aan je lippen;-)
Succes....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
